Versão em português 中文版本 日本語版
Polish version La version française Versione italiana
Русская версия English version Deutsch Version

Вайны радавы

Усё было так спакойна, надзейна. Вялікая дружная сям’я, свая зямелька… Хоць і не надта многа, але пры ўмелых і працавітых руках голаду і холаду не ведалі.

I вось лета 1941-га. Калі спачатку людзі прыглядваліся да новай «улады», меркавалі, як яно будзе далей, то неўзабаве многія зразумелі - літасці ад ворагаў няма чаго чакаць. Як толькі паявіліся звесткі аб партызанах, іх дзеяннях, Аляксандр Лук'янюк пайшоў у атрад імя Катоўскага, байцамі якога сталі некаторыя жыхары бліжэйшых вёсак. А праз нейкі час туды ж прыйшоў і старшы брат Павел.

Здраднікі знаходзяцца заўсёды. I тады хтосьці данёс паліцаям ці фашыстам, што сыны Івана Лук 'янюка ў партызанах, наведваюць бацькоў. I ў адзін з лістападаўскіх дзён 1941 года ў невялічкую вёску Магдалін прыехалі карнікі. Пакуль яны дайшлі да дома Лук'янюкоў, гаспадар, малодшыя дачка і сын паспелі схавацца і ўцячы. Злосць акупанты спагналі на свой лад: пабудовы спалілі, а гаспадыню забралі ў Кобрын, дзе пасля расстралялі.
Уцалелым членам сям'і нічога не заставалася, як таксама падацца ў атрад.

- Бацька, сястра і трынаццацігадовы брат Фёдар у баявых дзеяннях удзелу не прымалі, - дзяліўся ўспамінамі пры сустрэчы Аляксандр Іванавіч. - А я быў у разведцы. Хадзілі па вёсках, у асноўным за Днепра-Бугскім каналам, выглядалі размяшчэнне захопнікаў, сустракаліся з сувязнымі, ад якіх таксама атрымлівалі інфармацыю, удзельнічалі ў засадах, ставілі міны...

Пасля вызвалення Кобрыншчыны Павел адразу пайшоў у дзеючую армію, дзе і загінуў. Апяксандра накіравалі на работу ў мясцовую турму. Там да заканчэння следства знаходзіліся былыя паліцаі, члены банд з ліку фашысцкіх прыхвасняў, якія хаваліся ў лясах Кобрыншчыны.

Маладых хлопцаў такая работа не надта задавальняла. I пяцёра з іх, у тым ліку і Аляксандр Лук 'янюк, напісалі заявы ў ваенкамат з просьбай на- кіраваць на фронт. Усім адказалі коратка: «Патрэбны тут».

...Да сялянскай працы вярнуўся ў 1948-м. У калгасе, які неўзабаве быў створаны, не цураўся ніякай работы: быў грузчыкам, брыгадзірам, загадчыкам склада.

Як жыве ён сёння, радавы вайны Аляксандр Лук'янюк?

- Нармальна, - усміхнуўся на гэта пытанне Аляксандр Іванавіч. - У доме цёпла, пенсія, дзякуй Прэзідэнту, добрая. Ды яшчэ жончына... 3 дапамогай сына і ўнукаў жыўнасць трымаем. Вось толькі здароўя няма - у дапаўненне да ног падпоркі патрэбны...

Але ёсць у сучасным жыцці рэчы, якія ветэран, як і іншыя людзі таго па- калення, не можа прыняць ні розумам, ні сэрцам. Гэта туманны лёс усяго таго, што было створана ў гады маладосці і называлася калектыўнай гаспадаркай... А невядомасць настрою нікому не прыбаўляе.

Пятроўская, М. Вайны радавы / Марыя Пятроўская // Кобрынскі веснік. – 2004. – 13 сакавіка. Пра ветэрана Вялікай Айчыннай Аляксандра Іванавіча Лук’янюка з Магдаліна, партызана атрада імя Катоўскага. 

Популярные материалы



Названия статей

Поиск по сайту

Наши партнеры

Виртуальное путешествие по всему городу Кобрину