My - Перахрэсцкія .
Фашысты ўварваліся na хутар Перахрэсце раніцай червеньськага dzień. Стральбой з aўтаматаў разбудзілі ten' і. Распранутых, перапалоханих дарослих і дзяцей пагрузілі na падводи і павезлі ў бліжэйшую веську Мелянкова...
Азірнуўшися wstecz, бацькі ўбачылі слуп dym, płomień, пачулі треськ чарапіцы... Гарэла ўten, набитає za gad цяжкай праци : chata, пчальнік, гаспадарчия пабудови... Жывелу акупанти забралі wczesny ranek.
A wóz z ten' ямі майго бацькі і дзядзькі Якава набліжаўten i месца, вибранага акупантамі dla rozprawa. Але яна nie адбилася. Пасля целага dzień стаяння пад прыцэламі aўтаматаў змучания piekło невядомасці людзі пачулі слови нейкага важнага чина, які приєхаў з перакладчикам: "nie страляць". Maj матуля ўten жицце лічыла, што дапамаглі яє малітва, звяртанне i іконы, якую паспела ўзяць з роднай chata, Багародзіцы, u якой прасіла виратавання...
Жыць засталіся, але дзе? U весци Мелянкова знайшліся добрия людзі: далі притулак, неслі jeż, адзенне, абутак. U нашага бацькі былі " залатия" рукі. Sam mogę зруб узвесці, сталярку зрабіць, меблю і іншыя речи, патребния ў гаспадарци. I з цягам godzina паявіўten ў tu' і nowy dom, дзе нарадзілася яшче dwoje дзяцей - syn Аляксей і Сцяпан.
Няма бацькоў. Тата памер u 1979 годзе. Ен nie любіў успамінаць pra ten жахлівы godzina, аб паранених партизанах, якія хаваліся ў нашай хаце, камандзіры атрада, які з жонкай знаходзіў tu притулак. Jak і аб людзях, што данеслі фашистам. Мужны і сціплы byў чалавек. Mama nie stanąłem ў 2000 - m. Цяпер my, старейшия, раськазваєм аб тим godzina сваім дзецям і ўнукам.
A нядаўna ja і maj сястра Раіса, якая вось oto 50 гадоў живе ў Мінску, са сваімі ўнукамі вырашылі пабиваць u rodzony мясцінах. Вельмі захацелася перадаць часцінку мінулага нашчадкам. I вось Мелянкова. Са слязамі радасці і болю дакранаємся i яблынькі, якую пасадзіў бацька, i scena chata, пабудаванай пасля вайни. A раніцай 26 червеня(менавіта ў чэрвені 1944 rok знік u агні nasz хутар) накіраваліся ў дарогу iўжиней u 5 wiorsta pas беразе Арэхаўськага kanał. Меліярацыйныя praca і godzina непазнавальна змянілі знаємия з дзяцінства месци. Нашы серци перапаўняліся хвапяваннем piekło сустречи, a Стасік і pasўлік(які nazwany ў гонар дзеда) заварожана сачылі za чародкамі буслоў, шерай чапляй, іншымі рэдкімі птушкамі. My ўпіваліся pachwina чабору, зачароўваліся пригажосцю biały і жоўтих гарлачикаў na вадзе, jak u дзяцінстве, напіліся вади з kanał.
Нарэшце ўбачылі тоє, што засталося piekło most, pas якому вяськоўци маглі прыйсці адзін аднаму na дапамогу при ўзнікненні нейкіх абставін, piekło przeszłość сядзіб. Нават цяжка ўявіць, што некалі tu жылі людзі, гулялі дзеці, jestem вялікая гаспадарка.
Nie mag nie спыніцца na гісторыі ўзнікнення билога нашага роднага kącik. Гэтыя землі купіў mój дзед Рыгор Уласавіч Кавалевіч- Юрась, jak называлі яго вяськоўци. Дужа надакучила jama гнуць спіну na паноў, таму і падаўten ў заробкі za акіян. Вярнуўten з грашима, za якія купіў зямлю, пабудаваў chata. 3 семярих дзяцей з бацькам засталіся три syn, дочкі ўжо pal землі завялі. Вось і падзяліў набитую зямлю na три часткі: старейшим syn Якаву і pasўлу, якія таксама мелі pal ten' і, і сабе з sam малодшим, Міхаілам, які жиў raz з бацькамі. Tak з' явіліся na хутари три chata з усімі гаспадарчымі пабудовамі. Жылі przyjazny, працавалі старанна, мелі ўten неабходнає. Але нядоўга. Płomień вайни zabrałem nie толькі пабудови. Nie вярнуўten з front, загінуў при пераправе цераз rak Одэр дзядзька Міша...
Гэта гісторыя. A цяпер pra сучаснасць. Засталіся криху прикметния ўзвишши na месци chata ди чарот, дзе некалі jestem sadzarka. Есць толькі памяць і гонар za продкаў (u дзяцінстве my вельмі былі задаволени piekło таго, што my называпі Перахрэсцкія ці Юрасевы). I спадзяюся, што гетия пачуцці захаваюцца ў майго ўнука Стасіка, які ўважліва słuchў гету цікавую і сумную гісторыю, зрабіў kawał здимкаў.
Валянціна ДАРАФЕЕВА(Кавалевіч)
выхавальнік школи- інтэрната
dla дзяцей з парушеннем слиху.
Дарафеева, В. my - Перахрэсцкія / Валянціна Дарафеева // Кобрынскі веснік. - 2004. - 24 ліпеня. - С.3. Веска Мелянкова ў gad вайни - успаміны сведкаў.
Popularny materiał
Komentarz
Nazwa płeć
Poszukiwanie
Our partners
Związek z my
Poradniczy: +375(1642) 22331
Pobyt: +375(1642) 39371
Wycieczka: +375(29) 2046305
Ten.wsparcie: +375(29) 8012472
Email: atlant kobrin@tut.by
Email: admin@ikobrin.ru
Redakcja: Napisz do nas
Reklamodawca
O nasz miasto
Dla turysta
Наши проєти: Turystyczny Kobryn | intelektualny Rejon kobryński
Wszystek prawo obroniony © 2011-2015. Wszystek obraz obroniony ich właściciele.
Przy kopiowanie materiał aktywny powoływanie na http://ikobrin.ru obowiązkowy.