Versão em português 中文版本 日本語版
Polish version La version française Versione italiana
Русская версия English version Deutsch Version

Партызанскімі сцежкамі

Kobryń → materiał o Rejon kobryński → Rejon kobryński do rok wojna

Lato 1941 rok, калі фашысцкія галаварези разбуралі гаради і вескі нашай краіны, расстрэльвалі мірных жихароў, ja byў u нямецкім палоне. Спачатку пакутваў u канцлагери. Потым трапіў u групу ваєннапалонних, якую адправілі na praca ў адзін з маєнткаў. Працавалі my tu piekło досвітку i позняга вечара, bez адпачинку. I вось аднойчи, калі малацілі жита, ja ў адзін са снапоў запіхнуў kamień. Хутка ў малацілцы гучна загрукатала, яна вийшла са buduję. Пачалі шукаць вінаватага. Адзін ваєннапалонни паляк паказаў palec na мяне... Карцэр... Невыносныя пакути, здзекі... I ja вирашиў уцячи з палону.

... U Białoruś дабраўten толькі ў канци 1941 rok. Вось і rodzony веська Сасноўка, што ў ІІружанскім раєне. З хваляваннем заходжу ў swój podwórze, адчиняю дзвери і пераступаю парог chata. Na кухні маці пяче аладкі. Паглядзела na мяне, спитала:

-ви i my pas якой справе?

-мама! Дык гета że ja, Косця, twój syn.

Маці некалькі хвілін уважліва глядзіць na мяне твар яє палатнєє, яна траціць притомнасць. Ja падтрымліваю яє пад рукі, daję вади. Апрытомнеўши, mama гавориць :

- Што яни, праклятия фашисти, з табою, Косцік, зрабілі?.

Nieўzabawa ja stoў партызанскім сувязним. Raz з аднавяськоўцамі Рыгорам Супруном, Іванам Давыдзюком збіраў patron, вінтоўкі, снаради. Іх my адпраўлялі ў las i ludowy мсціўцаў.

Niemiec хтосьці данес, што ja ўцек з палону і падтрымліваю сувязь з партызанамі. Аднак мяне своєчасова папярэдзілі pal людзі. Ноччу ja запрог каня, пасадзіў na wóz жонку з чаторихмесячнай dacza, шасцігадовага syn і паєхаў u Дахлаўскія ляси. Камандзір партизанськага атрада імя Чапаева Ф. I. Маскаленка спитаў:

-ти кім, Косця, хочаш биць; куляметчикам, падриўніком?

-а ja ўten роўna, - адказаў ja. - галоўнає, каб биць при справе - біць фашистаў.

I ўten że ja stoў падриўніком. Якраз тади u nasz атрад былі закінуты чатири дэсантнікі з Вялікай Зямлі. Яны абучалі партизан падриўdukam справе. Мяне ў хуткім godzina прызначылі камандзірам дыверсійнай групи.

... Ноч видалася цемнай, дажджлівай. My вырашылі пусціць пад адхон ешалон з живой сілай і тэхнікай ворага na działka Брэст-Янаў. Непадалеку piekło вескі Андронава дабраліся i чыгункі. Ja ўзабраўten na насип, падклаў пад рэйкі зарад, замацаваў sznur, ціха адпоўз u krzak і пачаў чакаць цягніка. Nieўzabawa справа пачулася незнаємая гаворка. Гэта, пабліскваючы ліхтарыкам, ішоў нямецкі patrol. Ja налічыў ten чорних постацяў. Яны zaўважылі sznur і збіраліся яго перарезаць. Выйсце ў мяне jestem адно - ja з сілай пацягнуў za sznur. Слупок агню і dym ўзвіўten nad чигункай. Wąs фашисти загінулі.

- Нічога, Косця, nie пераживай, - гаварылі ja тавариши.

- na тваім рахунку яшче kawał будзе падарваних паяздоў.

Літаральна ў drugi ноч maj група ўзяла кірунак na чигунку, што паміж станцыямі Тэўлі і Аранчыцы. Таварышы з aўтаматамі засталіся ў krzak, каб u випадку небяспекі прикриць мяне. Ja хутка дабраўten i палатна чыгункі і ўстанавіў зарад. Цягніка doўга nie jestem. I вось з bok Тэўlaў пачуўten перастук kolaў. Piekło хвалявання ja ўзмакреў piekło pot. Хацелася хутчей тузануць za sznur. Але ja чакаў. I nie даремна. Наперадзе цягніка каціліся три platforma з пяськом. Калі яни прабеглі міма, a паравоз уз'ехаў na месца, дзе ляжаў зарад, ja пацягнуў za sznur. Магутны вибух, ськрогат жалеза і нечалавечия крыкі фашистаў абудзілі наваколле. Хутка nad нашымі галовамі засвісцелі кулі, але my ўжо былі daleki.

Такіх баявих эпізодаў можна jestem by прывесці kawał. Powiedziałem адно, што толькі za адзін rok сіламі аднайменнай партизанськай бригади, u якую ўваходзілі атради імя Арлова, Паставалава, Маленкова, Чапаева, былі знішчаны сотні салдат і афіцэраў праціўніка, пушчана пад адхон звиш 40 ешалонаў з живой сілай і тэхнікай ворага. Ja асабіста падарваў 23 фашысцкія цягнікі.

Praўtak, іншы raz u my здараліся цяжкасці з боепрыпасамі. Але my знаходзілі вийсце. Неяк my паведамілі, што ў весци Імянін знойдзена некалькі 180 - кілаграмовых bombaў, якія nie разарваліся. Паехалі туди, паклалі іх na wóz, даставілі ў las. Вырашылі выплавіць з bombaў тол. Ja пачаў іх асцярожна раськручваць. U адной bomba zamiast толу аказаліся драўляния апілкі. "Значыць, nie толькі Савецкая Армія, партизани прыбліжаюць перамогу, - падумалася ja. - Есць антифашисти і ў sam Германіі".

Тысячы кіламетраў давялося прайсці партызанскімі сцежкамі. My, народния мсціўци, і ўдзень, і ўначи nie давалі спакою гітлераўцам, кавалі перамогу nad імі. U сярэдзіне ліпеня 1944 rok Niemiec, nie витримаўши націску наших wojsko, пачалі адступаць з Кобрыншчыны. Nieўzabawa nasz атрад u весци Баршчы злучиўten з часцямі Савецкай Арміі. A праз дзень партизани ўжо былі u визваленим Кобрыне.

Краўчук, К. Партызанскімі сцежкамі / К. Краўчук // Камуністычная праца. - 1982. - 17 ліпеня. - С. 2. К. Краўчук, били партизан атрада імя Чапаева, персанальни пенсіянер, раськазває pra pal баявоє мінулае. 

Popularny materiał


Materiał o Rejon kobryński

Wniosłem swój wkład do odtworzenie historia Rejon kobryński. Jeśli u wy jestem ciekawy materiał - podzieliłem się z my: admin@ikobrin.ru

Komentarz


Nazwa płeć

Poszukiwanie



Our partners