Versão em português 中文版本 日本語版
Polish version La version française Versione italiana
Русская версия English version Deutsch Version

Artykuł O mieście Kobryń: tragedia wieś Rejon kobryński

Адна з сясцер Хатыні 

Kobryń → materiał o Rejon kobryński → artykuł O mieście Kobryń

Людзі, якія ўпершиню приязджаюць u Łuka, нават і nie падазраюць, што амаль 60 гадоў wstecz гета веська таксама перажила трагічную падзею ў pal гісторыі. Падрабязнасці i гетага godzina памятає мясцовая жихарка Вольга Петруковіч, хоць і jestem ona тади ўсяго 12 гадоў. Але страшнає, jak вядома, запамінаецца na ўten жицце.

U 1943 годзе ў навакольних лясах aktўna дзейнічалі партизани. Падазраючы, што некатория з вяськоўцаў падтрымліваюць з імі сувязь, u Łuka периядична наведваліся паліцаі, якія размяшчаліся ў Дзеткавічах і tama. Напэўna, хтосьці падказаў ім, што ў Івана і Аляксея Матвейчыкаў есць зброя. Пры вобиську ў Івана, які ўжо жиў асобна са pal сям'ей, знайшлі palącўнічае ружжо, u Аляксея - zapadłem. Абодвух забралі. Праз некалькі дзен stanąłem вядома, што яни ў Кобрыне. Калі бацька паєхаў u горад даведацца аб las синоў, пачуў straszny вестку: Аляксей толькі што расстраляни la Пінскага most. Бацька яшче паспеў пабачиць мертває cały syn... Івана адпусцілі дамоў. Праз нейкі godzina ен вирашиў пайсці i партизан, з якімі meў сувязь. З таго godzina яго больш ніхто nie бачиў.

U пачатку восені паліцаі прыехалі ў Łuka za жиўнасцю, za гусямі, jak powiedziałem Вольга Раманаўna. Аб іх udziałўленні паведамілі партизанам, і тия хуценька акружылі няпрошаних гасцей. Уцячы давялося толькі аднаму, які і раськазаў аб тим, што здарилася, Niemiec.

Вяскоўци прадчувалі бяду, таму, прыхапіўши самає неабходнає, падаліся ў las. U весци засталіся толькі чатири стария жанчини. Маці Вольгі jestem інвалідам, bez нагі, рухалася марудна. Фашысты дагналі яє rozżarzając las і забілі вистралам u czoło...

Злосць гітлераўци спагналі na весци: спалілі палавіну дамоў і гаспадарчих пабудоў. Праз miesiąc, u святочни дзень, яни зноў прыехалі ў Łuka. Акружылі веську, куди некалькі чалавек прыйшлі з las, каб узяць сєєтоє з chata. Людзей адправілі ў Кобрын, дзе некаторих расстралялі, a частку адправілі ў Германію na примусовия praca. Перад ад'ездам гітлераўци запалілі пабудови, якія яшче ўцалелі. Цудам засталася вяськовая szkoła, якую захопнікі потим wąs że спалілі, уцякаючи piekło наступаючай Савецкай арміі. U выніку piekło Лукі засталіся толькі пажаришчи.

Бяздомных, асірацелых жихароў прытулілі сяляне з суседніх весак Ражок і Буды(били Антопальскі, цяпер Драгічынскі раєн). Няпроста jestem і гаспадарам, і пастаяльцам. Jak успамінае Вольга Раманаўna, жылі ў страшеннай цеснаце, pas 15 чалавек u пакоі. Нялегка jestem і з харчаваннем. Дарослыя вырашылі вярнуцца ў rodzony веську, дзе ўжо і межи сядзіб зніклі. I восенню 1944 rok людзі пачалі вяртацца ў Łuka. Бацька Вольгі Раманаўни, jak і іншыя вяськоўци, напачатку зрабіў будан, na зіму - зямлянку...

Кажуць, godzina лепши доктар. Тройчы palony Łuka адрадзілася, stanąłem і значна большай, і пригажейшай za tuja, колішнюю. U Вольгі Петруковіч жицце ськлалася nie горш za іншых. I жилле jestem, і ўten пяцера дзяцей dobry адукацию набылі, praca маюць. Аднак, jak толькі заходзіць размова аб падзеях, што адбыліся ў тим straszny 1943-м, яна nie можа стримаць zlozłem.

Колькі że іх i гетага godzina льецца pas ўсіх kącik Беларусі, nad якімі пранесліся чорния chmara Вялікай Айчыннай вайни, фашисцкай акупацыі!?

Марыя Пятроўськая

Пятроўськая, М. Адна з сясцер Хатыні / Марыя Пятроўськая // Кобрынскі веснік. - 2003. - 22 сакавіка. - С. 6.
Жыхарка Лукі В. Петруковіч успамінае pra трагедию роднай вескі ў gad вайни.

Materiał o Rejon kobryński

Wniosłem swój wkład do odtworzenie historia Rejon kobryński. Jeśli u wy jestem ciekawy materiał - podzieliłem się z my: admin@ikobrin.ru

Komentarz


Nazwa płeć

Poszukiwanie





Our partners