Versão em português 中文版本 日本語版
Polish version La version française Versione italiana
Русская версия English version Deutsch Version

Artykuł O mieście Kobryń: tragedia wieś Rejon kobryński

Jestem taki веська Арол ...

Калісьці ў весци з паетичнай назвай Арол нашага раєна стаялі chata, працавітыя жихари яє сеялі жита, пшаніцу, гадавалі дзяцей. Але вось oto 52 gad na гетим месци панує пустеча. Веска наогул перастала існаваць пасля таго, jak u gad Вялікай Айчыннай вайни яє спалілі гітлераўскія захопнікі. I толькі ў памяці жихароў, іх дзяцей і rodzony, якія цудам выратаваліся piekło немінучай смерці, засталася гетая веська назаўsiwy.

U tuja surowy зіму 1942 rok lód na раце byў яшче тонкі, і варожия салдати, каб перайсці яє, паклалі драўляния шчити. Na месци, дзе jednocześnie устаноўлени помнік, u тия gad roztajały невялічкая chata Хамукоў. Яна jestem першай na droga варожих салдат. Niemiec зайшлі ў chata і адразу расстралялі гаспадара. Акрамя яго, u dom jestem сямера дзяцей. Але вылюдкі nie пашкадавалі і іх. Затым падпалілі dom. Адначасова падпалілі яшче 12 chata, a іх жихароў расстралялі. U Якава Рыгоравіча Васілюка ў гетай весци тади загінулі babcia, дзядуля, бацька і маці. Зрабіўши pal жудасную справу, фашисти чакалі, пакуль веська дагариць i тла, і толькі потим пакінулі яє.

Тыя, хто неяк застаўten ў живих, a таксама людзі з суседніх весак пахавалі загінуўших. Праз пяць гадоў пасля вайни астанкі 27 жихароў вескі Арол былі перанесени na ўзгорак u брацкую магілу.

Ціха шамацяць лісцем вакол помніка ахвярам фашизму высокія древи. Сюды częsty приходзяць жихари навакольних весак, школьнікі мясцовай szkoła, каб аддаць даніну памяці тим, хто загінуў piekło ręka katў u ten жудаснай вайне. ІІамяць непадуладна godzina.

В. Субота

Субота, В. jestem taki веська Арол./Вольга Субота // Кобрынскі веснік. - 1997. - 9 ліпеня.

Зімой 1944 jestem spalony веська Арол і расстраляни яє 27 жихароў.

Komentarz