Статьи о Кобрине

В долгой веренице минувших столетий военные лихолетья периодически обрушивались на Кобринщину. В глубокую старину от вражеских набегов население спасалось бегством в лесные чащобы и непролазные трясины здешних необозримых болот. Причем беспощадному разорению, а то и полному уничтожению преимущественно подвергались группы селений, оказавшихся на пути неприятельского нашествия.

Паводле археалагічных звестак, у межах раёна налічваецца больш за 20 населеных пунктаў, каля якіх размяшчаліся старажытныя стаянкі. Археалагічныя пошукі ўпершыню былі праведзены ў 1889 г. паводле распараджэння галоўнага кіраўніцтва паветаў па Гродзенскай губерні. Мясцовымі жыхарамі і вучонымі была сабрана значная калекцыя прылад працы, прадметаў побыту, зброі і іншых рэчаў першабытнага чалавека.

У пісьмовым слове да нас дайшла мізэрная частка былога. Невымерна болыд нямых сведкаў гісторыі. Гэта курганы, гарадзішчы, могільнікі, руіны замкаў і інш. А голас іх — памяць народа. Калі знікаюць казкі, легенды і паданні, то гэтыя сведкі ператвараюцца ў простыя пагоркі ці скопішчы камянёў.

Каралева польская і вялікая княгіня літоўская Бона Сфорца д'Арагона нарадзілася 2 лютага 1494 г. ў Віджэвана (Італія) у сям'і міланскага герцага. Яна была другой жонкай караля Польшчы і вялікага князя ВКЛ Жыгімонта I Старога, маці Жыгімонта II Аўгуста. Бона Сфорца імкнулася павялічыць палітычную ўладу караля і вялікага князя шляхам умацавання яе эканамічнай асновы.

Убитый крестоносец, упавший навзничь. Чуть поодаль – молодой воин в кольчуге заносит топор над головой поверженного врага, рядом – воин-знаменосец верхом на белом коне отражает атаку. Таков сюжет картины Анатолия Демьяновича Шибнева «Берестейская хоругвь в битве при Грюнвальде».

Еще в августе 1516 года, находясь в Вильне, король Сигизмунд I Старый пообещал Вацлаву Костевичу кобринскую вотчину со всеми княжескими имениями в пожизненное владение. И действительно, тот стал хозяином бывшего княжества, "державцем". Но к этому званию королевский привилей, данный в Кракове 7 июня 1519 года, прибавлял еще одно — I староста.

15 августа 1795 года Екатерина II направила Сенату указ, в котором говорилось: "В воздаяние знаменитых заслуг нашего генерал-фельдмаршала, графа Александра Суворова-Рымникского всем и л ости вей ше пожаловали мы ему в вечное и потомственное владение из поступивших в казну нашу в Литовской губернии из экономии Божестской, бывшей в числе королевских столовых имений, Ключ Кобринский с прочими Ключами, фольварками и селениями ..."

Аб існаванні ў Кобрыне замка сведчаць матэрыялы інвентароў XVI ст. Час узнікнення дакладна невядомы. Аднак у рэвізіі 1597 г. ён апісаны як састарэлы і заняпалы. У той час каралеўскія рэвізоры М. Райскі, Д. Дамарацкі і Я.Звер праводзілі рэвізію Брэсцкага староства, адначасова быў даследаваны і стан замка. Складаўся ён з дзвюх асобных частак — Верхняга і Ніжняга замкаў, — акружаных ірвамі, валамі з парканамі.

Кобрынскія — старадаўні княжацкі род у ВКЛ. У 1366 г. польскі кароль Казімір III Вялікі адрокся ад падляшскіх гарадоў, а пра Кобрын напісаў, што ён з паветам належыць вялікаму князю ВКЛ Альгерду. Ад апошняга горад перайшоў да яго сына Любарта. У 1386 г. Ягайла перадаў яму Ратна і Ветлы, якія адабраў у Фёдара Любартавіча.

Прыкладна да сярэдзіны XVI ст. дакладнага падзелу гаспадарскіх зямельных уладанняў на дзяржаўныя і асабісты дамен (уладанне) вялікага князя не існавала. Яны па сутнасці былі дзяржаўнай уласнасцю: даходы з іх ішлі як на пакрыццё выдаткаў дзяржавы, так і на ўтрыманне вялікага князя літоўскага і яго шматлікага акружэння.