Versão em português 中文版本 日本語版
Polish version La version française Versione italiana
Русская версия English version Deutsch Version

Вогненная маладосць   

Калі пачалася Вялікая Айчынная вайна, Дзмітрыю Ратнікаву споўнілася толькі 15. Разам з іншымі юнакамі яго абучылі спецыяльнасці трактарыста, бо дарослыя ваявалі, а жыта камусьці трэбы было сеяць. Працавалі, можна сказаць, суткамі – фронту быў патрэбен хлеб.

Ваенную форму Дзмітрый Дзмітрыевіч апрануў у 1943 годзе, калі накіравалі на вучобу ў Паўла-Пасадскае мінамётнае вучылішча. Праўда, прайсці ўвесь курс абучэння не давялося. Замест афіцэрскіх ім прысвоілі званні старшых сяржантаў і накіравалі ў дзеючую армію камандзірамі мінамётнага разліку. Першае баявое «хрышчэнне» атрымаў пад горадам Чавусы ў час правядзення вядомай аперацыі «Баграціён». Потым удзельнічаў у вызваленні горада Мінска. Тут трапіла ў акружэнне вялікая групоўка фашыстаў і ўласаўцаў. Дзмітрый Ратнікаў са сваім разлікам тады ўзялі ў палон 29 гітлераўцаў. За гэту баявую аперацыю маладога камандзіра ўзнагародзілі ордэнам Славы III ступені.

Гэты ўрачысты дзень запамятаў на ўсё жыццё. Дзмітрый быў самым маладым сярод мінамётчыкаў, і таму яго нярэдка называлі сынком. Вось і камандзір дывізіі, які ўручыў ордэн, абняў па-бацькоўску перад строем і сказаў: «Беражы сябе, сынок. Мой такі ж, як і ты, таксама ваюе на фронце. Пастарайся цэлым і здаровым дайсці да Берліна».

Але на вайне шанцуе далёка не кожнаму. У складзе II-га Беларускага фронта Дзмітрый вызваляў Гродна, Польшчу. Пад го¬радам Ломжай у мінамётнага разліку закончыліся міны. Патрэбна было тэрмінова падвезці іх. Ратнікаў і яшчэ два воіны накіраваліся на пошукі боепрыпасаў. На адным з участкаў немцы накрылі групу мінамётным агнём. Цяжка паранены Дзмітрый, губляючы прытомнасць, здолеў дапаўзці да сваіх, а яго напарнікі загінулі. Сем доўгіх месяцаў давялося адпяжаць у шпіталі. Пасля выздараўлення зноў вярнуўся ў сваю дывізію. Да ордэна дабавіўся медаль «За адвагу».

Апошнія баі мінамётны разлік Дзмітрыя Ратнікава вёў ужо за 40 кіламетраў ад Берліна. Тут і сустрэлі доўгачаканую Перамогу. Да былых узнагарод дабавіліся медаль «За баявыя заслугі», ордэн Айчыннай вайны I ступені. Дэмабілізаваўся 25 снежня 1945 года. Прыехаў у Кобрын, дзе жыла сям’я. Потым пайшоў працаваць у орга¬ны ўнутраных спраў на аператыўна-следчую работу. Праўда, родныя ўгаворвалі не спяшацца, падлячыцца. Двойчы адкрывалася ста¬рая рана. Але сядзець без справы Дзмітрый не мог. Як і ў вайну, так і ў час ра¬боты ў аператыўна-следчых органах, баявы афіцэр Ратнікаў добрасумленна нёс службу. Аб гэтым сведчаць шматлікія ўзнагароды, якімі адзначыла яго Працоўны шлях Міністэрства ўнутраных спраў.

Ветэран Дзмітрый Ратнікаў і сёння, як кажуць, у страі. Ён прымае актыўны ўдзел у патрыятычным выхаванні моладзі, дзеліцца вопытам работы з маладымі супрацоўнікамі Кобрынскага РАУС. А напярэдадні Дня Перамогі раённая арганізацыя ветэранаў Вялікай Айчыннай вайны накіравала яго сваім прадстаўніком на сустрэчу, якая адбудзецца ў абласным выканаўчым камітэце.

Сацук, А. Вогненная маладосць / Аляксей Сацук // Кобрынскі веснік. – 2003. – 8 мая. – С. 2. Аб вэтэране з г. Кобрына Дзмітрыі Ратнікаве.

Популярные материалы



Названия статей

Поиск по сайту

Наши партнеры

Виртуальное путешествие по всему городу Кобрину